MASSALE STRIJD, REPRESSIE EN ANARCHISME

Gedurende de laatste 3 jaren hebben de kapitalistische tendensen die proberen al de economische en politiek-militaire macht te laten toenemen en te concentreren - zowel op een internationaal als op een Staat niveau - zich binnengedrongen in die andere tendensen die in plaats hiervan proberen een multilateraal machtssysteem te creëeren, gebaseerd op een stijl van statelijk neo-reformisme dat voor het kapitalisme grotere winsten kan garanderen tezamen met minder bescherming door sociale voorzieningen.

Imperialistische oorlogen, financiële crises, deregulering van het institutionele en wetgevende raamwerk voor de bescherming van de zwakkere klassen, de vernietiging van de solidariteit van de wereld van gesalarieerde arbeid en aanvallen op het milieu en op de gezondheid hebben allemaal direct op indirect invloed op de mensen, die het steeds moeilijker vinden zichzelf te organiseren en enige vorm van ongenoegen, afwijzing of strijd uit te drukken, waardoor ze zouden kunnen proberen de huidige situatie te veranderen. Een situatie die het gevolg is van de economische, politieke en militaire keuzes die door de machthebbers worden gemaakt, die regeren in de naam van wetten die ze zelf produceren, die hen in staat stellen om … te regeren.

De drastische vermindering en erosie van iedere mogelijkheid voor debat en onderhandelingen, of de omzetting hiervan in tafels van schijnonderhandelingen wier enige doel is het kapitalisme te behouden, heeft het grimmige gezicht van het militaristische kapitalisme laten zien, evenals de pathetische weigering van haar neo-reformistische tendensen om zelfs maar de minimale belangen van de ondergeschikte klassen te beschermen.

Dit is de terugval in de ontwikkeling van een enorme internationale oppositiebeweging die een leidende rol speelde in enorme volksmobilisaties die vanwege hun omvang, hun duidelijke potentieel voor zelf-organisatie en zelfbestuur en hun vaardigheid op straat het tegendeel te zijn van het repressieve geweld van de Staat van belang zijn.

In Italië hebben de laatste drie jaren de definitieve ineenstorting laten zien van de sociale opzet die dateert van het laatste decennium van de 20e eeuw, maar die in het aangezicht van het huidige conflict niet adequaat bleek te zijn. Aan de ene kant de keldering van de koopkracht van lonen (-9,3% voor handarbeiders, -11.1% voor kantoorarbeiders, - 27% voor gepensioneerden), aan de andere kant het falen van het inkomensbeleid. Aan de ene kant de arrogantie van de bazen in de bedrijfsplanning (wetten over mobiliteit en ontslagen/beperkingen) en in de vernieuwing van arbeidscontracten (wetten die voorzien in toename van de lonen op het niveau van schattingen voor de geplande inflatie die lager zijn dan de officiële schattingen voor inflatie, om nog maar te zwijgen over de schattingen voor de werkelijke inflatie!!), aan de andere kant het falen van het beleid van partnerschap tussen vakbonden en regeringen. Aan de ene kant de continue beperkingen van rechten van arbeiders (de veranderingen in Artikel 18 van het Arbeidersstatuut, Wet 30/2003, de anti-stakingswet 83/2000, aparte arbeidscontracten zonder overleg), aan de andere kant de crisis in het model van vertegenwoordiging dat is opgelegd door de vakbonden die beweren de meerderheid te vertegenwoordigen.

De onvermijdelijke en consequente radicalisering van conflict in de wereld van de arbeid heeft de arbeidersklasse in staat gesteld haar lang geleden verloren (maar niet vergeten) autonomie te herontdekken, zowel in strijd als in organisatie - van Fiat werknemers tot tijdelijke arbeidskrachten, van industriearbeiders tot transportarbeiders. Met de vernietiging van het beleid van partnerschap zien we opnieuw een toename in belang van machtsverhoudingen, de capaciteit voor strijd en voor de verdediging van de specieke belangen van arbeiders, bevrijd van de neo-corporatistische kooi. Hoewel de slag om de lonen in bepaalde sectoren zwaar en moeilijk blijft, is de vraag betreffende het recht om te staken opnieuw open, vrij strijdend uit het keurslijf dat er aan is opgelegd door anti-stakingswetten en zelf-regulering door vakbonden.

De samenhang van arbeidersstrijd met sociale strijd (voor de rechten van migranten, voor de bescherming van het milieu, voor vrede en tegen verboden) is ontstaan in een sociaal scenario die deskundig is gemanipuleerd door middel van het schandelijke gebruik van de term terrorist, die wordt gebruikt voor iedereen die zich durft te verzetten tegen de verheven ontwerpen van de regering.

Er is tijdens de laatste drie jaren geen fase in de botsing van de klassen geweest waarin de sociale bewegingen niet werden onderworpen aan een repressieve behandeling, in het volle licht van media publiciteit - honderden invallen, arrestaties, staande houdingen, verwondingen, met een opmerkelijke toename in intensiteit vanaf Geneve 2001 en de stakingen van 2002.

Nu is er geen deel van Italië meer waar onderzoekers geen open bestand hebben van politieke of radicale vakbondsmilitanten. Ieder terrein en tendens heeft leden in onderzoek, van de anti-oorlog beweging tot de anti-globalisering beweging, van milieugroepen tot anti-gevangenis groepen. De preventieve maatregelen van de politie in de naam van "nationale veiligheid", repressie van demonstraties in de naam van "nationale veiligheid", de criminalisering van ongenoegen en van zelfbestuurde strijd - dit zijn de elementen van een strategie wiens doel het is massale bewegingen te intimideren als ze mogelijk in staat zijn op te treden volgens de tegenstellingen van het kapitalisme in de mate waarin ze bovenal een gevaar worden voor het bestaan van de kapitalistische overheersing.

Gegeven dat het kapitalisme vandaag de dag niet langer gebruik kan maken van minder zichtbare, meer "structurele" vormen van repressie (disciplinaire straffen, ongecontroleerde mobiliteit, ontslagen, verlaging van lonen, grootschalig opvoeren van het werktempo, enz.) die de klasse direct raken op het cruciale punt van de tegenstelling tussen kapitaal en arbeid, gebruikt het daarom de Staat als een repressieve gewapende uitbreiding van zichzelf met al de wetten, politieapparaten, plekken van gevangenis om iedereen die hun wetten overtreedt uit te kiezen en toe te slaan, individueel en afzonderlijk. Ze gebruiken het dreigement van illegaliteit om mobilisaties te ontmoedigen, degenen die "schuldig" zijn verklaard krijgen volledige media aandacht om een voorbeeld te stellen van wat er kan gebeuren met degenen die vechten. En het is juist op het moment dat er een pauze is in de strijd dat de repressie toeneemt en er is een willekeurige uitbreiding van het net dat wordt uitgespannen om groepen die worden verondersteld subversief te zijn en terroristen te grijpen, waardoor een steeds groter aantal mensen wordt opgesloten en de kring wordt uitgebreid tot hun kennissen.

Als het sociale klimaat heter wordt en vormen van massaal zelfbestuur beginnen te verschijnen, is het zo dat, nu en in het verleden, de anarchisten en libertairen degenen zijn die het hardst worden geraakt en die het vaakst verschijnen op de lijsten van onderzoekers, om de traditionele journalistieke/juridische aanklachten van anarchistische samenzweringen nog maar niet te noemen (getuige de gelijkstelling van "bombrieven = anarchistische beweging").

Anarchisten worden getroffen omdat hun stellingnames tegen het kapitalisme, autoriteit, militarisme en gevangenissen onmiddellijk duidelijk zijn en uitlopen op hun repressie door de handen van het Staatsapparaat. We weten dat de liefde van anarchisten voor vrijheid en zelfbestuur de neuzen van de organen van controle en regering aantrekt.

We zijn ons er van bewust dat onze actie binnen de sociale bewegingen en onze voortgaande agitatie voor de klassenstrijd en haar autonomie de mechanismen van consensus van een kapitalisme dat steeds donkerder wordt en meer en meer uitbuit, verstoort. We erkennen dat wat we willen, wat we doen, onze theorie en onze behoeften radicaal in strijd zijn met alles dat gebaseerd is op de Staat en op het Kapitaal.

We worden het object van preventieve, herhaalde repressie, van beperkingen van onze vrijheid. Op deze manier wordt het gemakkelijker om ons te treffen en provocaties en instrumentalisering (zoals het recente geval van flessen mineraalwater, toegeschreven aan anarchisten) op te zetten. Maar bovenal worden we een verstoring en ergernis voor de Staat en autoriteit van alle soorten als anarchisten zichzelf stevig binnen het gebied van massale strijd plaatsen en de avontuurlijke en voorhoede-achtige individuele botsingen met de Staat en gewapende terroristische strijd afwijzen. Als het anarchisme zichzelf legitimeert als een zelfbestuurd sociaal en politiek onderdeel van massale strijd, in zichtbare, openbare massa organisaties en met gezichten onbedekt, als het zichzelf voorstelt als een authentieke interpretatie van de autonome drijfveren van sociale zelf-organisatie, is het de tijd dat anarchisten hinderlijk en ontbeerlijk worden.

Maar het is in deze omstandigheden dat het anarchisme haar organisatorische vaardigheden het beste kan uitdrukken, waarin het haar bronnen om de kern van de sociale strijd het best kan gebruiken, in de overtuiging dat de organismes van strijd geen passieve behoefte hebben aan voorbeeldige gebaren, sociale klappers of degenen die het geweten willen opwekken, maar eerder aan horizontale, anti-autoritaire massale organisatie. En aan de gefedereerde politieke organisatie van anarchisten.

Het doorgaan met onze bestaande strijd, doorgaan met onze aanwezigheid binnen de organismen van strijd, zou niet genoeg kunnen zijn om repressie te vermijden. Het wordt daarom noodzakelijk structuren te creëren van solidariteit en juridische verdediging die de grootst mogelijke steun kunnen krijgen. Het wordt noodzakelijk de oude structuren van de anarchistische beweging (bijvoorbeeld het Nationale Comité voor Politieke Slachtoffers) te onderzoeken die zouden kunnen worden gebruikt naast de specifieke comité's voor verdediging die in het hele land worden gevormd.

Vrijheid is een sociaal feit die de hulp van iedereen nodig heeft om te kunnen worden gewonnen en heeft geen behoefte aan gevangenen, maar aan de actie en de ideëen van georganiseerde en gefedereerde bewuste individuen.

VRIJHEID VOOR ALLEN!

NEE TEGEN DE CRIMINALISERING VAN DE SOCIALE STRIJD!

KLASSE EENHEID TEGEN REPRESSIE!

FEDERAZIONE DEI COMMUNISTI ANARCHICI
(Federatie van Anarchistische Communisten)

31/12/03