Vandaag betekent, net als in het verleden, de Dag van de Arbeid respect voor mobilisaties in de hele wereld door arbeiders die lijden, soms zelfs betalen met hun levens, ten gunste van hun vormen van strijd om de situatie van mannen en vrouwen die onder de controle van het kapitalisme werken te verbeteren. Als anarchistische communisten steunen we de strijd voor een radicale verandering naar een maatschappij met vrijheid, gelijkheid en solidariteit, maar we vergeten niet dat arbeiders in veel landen niet eens de meest basale mogelijkheid om zich in vakbonden te organiseren hebben, en velen werken onder onmenselijke situaties tegen een onmenselijk loon. Onze gedachten gaan vandaag uit naar deze arbeiders, terwijl we streven naar het versterken van de netwerken van ondersteuning voor de vormen van strijd van alle volkeren in de wereld.

In westerse landen is de "bakermat van vrijheid", het lot van arbeiders gedurende de laatste twee decennia verslechterd: onregelmatigheid, flexibiliteit, magische woorden die door zowel links als rechts worden gebruikt, wier gevolgen nu voor iedereen duidelijk zijn in de gevolgen van een crisis die voortkwam uit lagere lonen en de vernietiging van banen.

Iedereen kan de moeilijkheden zien van het vinden van werk, de toename van het gebruik van chantage tegen iedereen die probeert politieke en sociale oppositie te organiseren, de groeiende onzekerheid voor de toekomst van de jongeren en niet zo jonge mensen. En toch, ondanks dit alles, stijgen de winsten, financiële maffia gaan alle gebieden binnen, en het is steeds moeilijker vakbondsactiviteit en politieke activiteit met het doel om werkelijke verandering tot stand te brengen uit te voeren.

De keuze van staten en de leiders van de G20 is repressie, onderdrukking en uitbuiting. Hun eerste keuze is de banken en de bedrijven te redden. De arbeiders kunnen niets verwachten, en moeten ondertussen hun toevlucht nemen tot het lenen van geld om te kunnen overleven.

Maar zelfs in de moeilijke tijden van een crisis blijft de Dag van de Arbeid ons er aan herinneren dat de enige manier om rechten te winnen strijd door de arbeiders is, zelf-georganiseerd en gefedereerd. Maar wat we winnen wordt niet voor altijd gewonnen.

Onze verworvenheden moeten worden verdedigd, verbreed en gedeeld door meer vormen van strijd.

De mobilisaties in de hele wereld gedurende de laatste maanden van crisis dienen ons er aan te herinneren dat massale strijd, van onderop, onder zelfbestuur, in het bloed van arbeiders zit, in hun historische geheugen, en tegenover de leiders van het internationale kapitalisme en de regeringen van de hele wereld staat, in de naam van sociale rechtvaardigheid en de verdediging van de materiele belangen van de wereld van de arbeid.

Het is de taak van anarchistische communisten en revolutionairen om dit geheugen te beschermen en zeker te stellen dat het een deel van de vormen van strijd van vandaag blijft, als een actieve kracht die onderdeel uitmaakt van de arbeidersbeweging, een beweging die een werkelijk revolutionaire kracht moet worden, die in staat is het kapitalisme te vernietigen en uitmondt in een nieuw tijdperk van vrijheid, gelijkheid en solidariteit.

1 mei 2009

Alternative Libertaire (Frankrijk)
Federazione dei Comunisti Anarchici (Italië)
Workers Solidarity Movement (Ierland)
Zabalaza Anarchist Communist Front (Zuid Afrika)
Common Cause (Canada)

 

[Vertaling door a-infos-nl]