Ze worden “burgerdoden” genoemd, slachtoffers van bijkomende effecten van de VS in Irak, slachtoffers van Israelische bombardementen in Palestina en Libanon, menselijke schilden die zich niet kunnen verdedigen die door Hezbollah guerilla’s in zuid Libanon worden opgeofferd, lammeren die door al-Qaeda in Irak worden opgeofferd, onschuldige arbeiders die worden uitgezocht door Hamas kamikazes in Israel, slachtoffers van de dagelijkse Baathistische repressie in Syrië of de dagelijkse repressie door de imams in Iran. In feite zijn ze tienduizenden mannen en vrouwen die door de oorlog en door het nationalisme van verschillende staten zijn vermoord, honderdduizenden vluchtelingen, die uit hun huizen zijn gevlucht om een soort van precaire veiligheid te zoeken, waarbij ze afhankelijk zijn van humanitaire corridors die onder de controle staan van … het leger.
In feite zijn ze miljoenen mannen en vrouwen die kunstmatig zijn opgedeeld door godsdienstige, etnische en taal verschillen, allemaal verbitterd door de effecten van nationalisme en militaristisch racisme van staten die er op uit zijn een belangrijkere rol voor zichzelf te krijgen in de imperialistische belangen in het gebied.
Zij zijn degenen die ontbreken bij de Rome conferentie. Zij zijn de onterfden zonder vertegenwoordiging, zonder politieke macht anders dan de staatshoofden, zonder economische macht anders dan de staatshoofden, de Wereldbank, het IMF en de enorme olie multinationals in de handen van de Arabische en westers bourgeoisie. Ze zijn arbeiders zonder vakbonden, die steeds opnieuw zijn verboden, onderdrukt en opgebroken in het gehele Midden Oosten, zelfs tot het fysiek elimineren van hun leden, zoals Hadi Sahel, die in 2005 in Irak werd vermoord.
Er zal voor hen geen toekomst zijn in het nationalisme van hun staten of nagestreefde staten. Ze zullen niet worden bevrijd door de oude methoden van derde wereld denken dat nog steeds het ene (onderdrukte) volk tegenover het andere (het onderdrukkende) volk zet, zonder zich ooit te realiseren dat de werkelijke botsing – in ieder land, in ieder volk – is tussen het proletariaat en de bourgeoisie, tussen degenen die worden uitgebuit en de uitbuiters, tussen de armzalige vluchtelingen die door zuid Libanon zwerven en de rijken in Beirut die toevlucht zoeken in de hotels in Damascus, tussen de Palestijnen in Israel en met hen de Afrikaanse Joden aan de bodem van de Israelische sociale ladder aan de ene kant en de bourgeoisie die in Tel Aviv de macht heeft aan de andere kant.
Joods Zionisme is niet de vijand van het Arabische proletariaat, de Soennitische of Sji’itische Islam is niet de vijand van het Israelische proletariaat. De werkelijke vijand is hun respectievelijke nationale bourgeoisieën en de internationale bourgeoisie.
De tragedie van Libanon somt de enormiteit van deze belangen op. Israel moet vasthouden aan de gebieden die in de 1982 oorlog zijn veroverd; het Soennitische Syrië – dat nooit echt de Libanese “kolonie” verliet – eist de teruggave en bewapent de Shi’itische Hezbollah om druk op Israel te houden; Hezbollah kan denken dat het de Palestijnen heeft geholpen door de aandacht van Israel af te leiden van Gaza, maar wat nu in Gaza gebeurt lijkt in feite minder belangrijk te zijn dan wat in zuid Libanon gebeurt; het Soennitische Syrië is opgeschoven van de anti-Saddam alliantie van 1991 naar een alliantie met het Sji’itische Iran om zich te verzetten tegen de toenemende imperialistische macht van de VS in Irak en Afghanistan; en daaronder is er een web van corridors en de exploitatie van grondstoffen door staten en tussen staten in de gehele west Aziatische regio, waarbij ze allemaal de beste belangen en de grootste hoeveelheid macht in de schaduw van het imperialisme najagen. VS imperialisme, Russisch imperialisme, Chinees imperialisme, misschien zelfs Europees imperialisme.
De nieuwe Italiaanse regering is er in geslaagd zichzelf, dankzij een oude reputatie onder de Arabische landen, om te vormen tot een geloofwaardige bemiddelaar die nuttig is voor zowel de VS als Syrië en Iran. Maar terwijl het voor zichzelf een rol in buitenlandse kwesties heeft teruggewonnen die meer past bij de nationale traditie (waarbij het buitenlandse beleid van Craxi en Andreotti wordt voortgezet) na het hielen likken beleid van de laatste regering, wordt het nog steeds geleid door de hegemoniale belangen van de VS, met weinig of geen ruimte om te manoeuvreren.
In de tussentijd blijven mensen sterven in de Gaza, de Westelijke Jordaanoever en zuid Libanon. De burgerdoden in een sub-imperialistische oorlog, niet een bevrijdingsoorlog.
De Rome conferentie diende om meer slachtoffers toe te voegen: de wapenstilstand heeft niks te maken met menselijk medelijden tegenover mensen die zich niet kunnen verdedigen – we moeten wachten tot de concurrerende bourgeoisieën het hebben opgelost. De Libanese arbeiders zullen moeten wachten, beschutting zoeken en er het beste van hopen. Net als Palestijnse en Israelische arbeiders. Maar het proletariaat van het Midden Oosten kan niet langer om internationale conferenties wachten! Er moet een nieuwe hoop op redding zijn, op autonomie, op klasse eenheid, en dit kan worden bereikt door de anti-militaristische oppositie van de Israelische dienstweigeraars en deserteurs, door de ontwikkeling van de geweldloze strijd tegen de Muur waarmee Israelische militanten en Palestijnen samen zijn begonnen, door de wedergeboorte van vakbonden in Irak en Syrië, door de vormen van strijd van olie arbeiders in zuid Irak en in Iran, door iedere godsdienstige en nationale verdeeldheid te boven te komen.
Arbeiders eenheid is het beste wapen tegen oorlogen en uitbuiting. In het Midden Oosten en in de hele wereld. Een nieuw internationalisme met klasse eenheid en solidariteit is meer en meer urgent.
FEDERAZIONE DEI COMUNISTI ANARCHICI
(Federatie van Anarchistische Communisten)
28 juli 2006