WINST & REPRESSIE,
KAPITALISME & STAAT, ZOALS ALTIJD
ARM-IN-ARM
Opnieuw heeft het kapitalisme, in de vorm van Fiat, de toevlucht genomen tot het institutionele geweld van de staat om haar belangen veilig te stellen zo gauw die ook maar even licht worden bedreigd - deze keer door de strijd van de arbeiders van Fiat's Melfi fabriek en de solidariteit van duizenden andere arbeiders in de regio Basilicata [in het zuiden van Italië] en van Fiat arbeiders in andere fabrieken. Opnieuw ontbrandt de repressie door de staat om de overheersing van de kapitalistische klasse over haar arbeiders, haar "eigendom", te beschermen. Na 10 jaar van totale onderwerping is er, in Melfi, uiteindelijk een herontwaken van klassebewustzijn en een wil onder de arbeiders om te vechten ontstaan, gebaseerd op 4 nauwkeurige kwesties: lonen, roosters, werklast en discipline.
In de Melfi fabriek wordt overwerk betaald tegen 45% van het gebruikelijke tarief, terwijl het percentage in andere Fiat fabrieken 60,4 % is.
In Melfi zijn er per week 18 roosters, drie roosters per dag van 8 uur die als volgt is samengesteld: 7 uur en 15 minuten werk, 30 minuten eetpauze, 15 voor wisseling van rooster. De roosters beginnen om 6.00 uur, 14.00 uur en 22.00 uur.
In Melfi werk je 2 weken 6 dagen achtereen, dan doe je in de derde week drie dagen achtereen. Gedurende de volgende 2 weken verander je niet van rooster, zodat iedereen (man of vrouw) die het nachtrooster doet dit gedurende 2 weken moet doen. Het gevolg - honderden auto ongelukken waarbij rooster arbeiders op weg naar huis betrokken waren.
In Melfi werkt het "tmc2" werk regulering systeem, een systeem dat is ontworpen om een uitputtend werktempo zeker te stellen.
In Melfi wordt niet geluisterd naar ideeën of klachten van arbeiders, hoewel het bedrijf opschept over fabrieken die werken dankzij de samenwerking van alle betrokkenen.
In Melfi worden ieder jaar duizenden disciplinaire maatregelen genomen tegen arbeiders.
In andere woorden: dezelfde oude wapens van het Kapitaal in de fabriek, net zoals het 150 jaar geleden was.
Dit is waar de 5.000 arbeiders van de Melfi fabriek tegen vechten, samen met 3.300 arbeiders in verwante industrieën. Ze worden gesteund door bepaalde vakbonden, bijvoorbeeld de (bij het Cgil aangesloten) FIOM en de SLAI-Cobas. Hun vastbesloten strijd is er op gericht het bedrijf te dwingen de regels die het tien jaar geleden vaststelde te herzien, waarbij de hoge niveau's van werkloosheid in de regio Lucania worden gebruikt als een dreigement.
Opnieuw bevestigt het repressieve ingrijpen van de staat dat de regering, indien nodig, vervalt in totaal totalitairisme die het er toe heeft gebracht het recht van arbeiders om te staken te beperken, de zelf-georganiseerde arbeidersstrijd te criminaliseren, en arbeiders met strafmaatregelen te intimideren, zoals we zagen met de maatregelen die werden genomen tegen de plaatselijke transportarbeiders die de anti-staking wet braken.
Opnieuw bevestigen de beslissingen die worden genomen door bepaalde vakbonden dat het hun doel is om de arbeiders te verdelen, zeker te stellen dat ze zich niet verenigen en geen controle hebben over hun strijd en hun eisen.
Opnieuw worden overeenkomsten gesloten die ingaan tegen de wil van de arbeiders, zoals die werd uitgedrukt in hun strijd.
Maar de zin van identiteit van de arbeiders begint te ontstaan: lang bestaande transportarbeiders die samenwerken met hun jonge collega's die werken op basis van tijdelijke contracten, de 5000 werknemers met andere 750 arbeiders zonder inkomen en degenen bij de Sata fabriek in Melfi, de solidariteit die door arbeiders in andere fabrieken wordt getoond.
De wereld van het radicale syndicalisme en, inderdaad, alle arbeiders moeten de Melfi arbeidersstrijd en wil om zichzelf te organiseren steunen als we er zeker van willen zijn dat arbeid niet slechts een goed of slavernij is.
TEGEN UITBUITING!
TEGEN REPRESSIE!
VOOR DE ZELF-ORGANISATIE EN EENHEID VAN ALLE ARBEIDERS!
FEDERAZIONE DEI
COMMUNISTI ANARCHICI - Arbeidscommissie
(Federatie van Anarchistische Communisten)
26/04/04