Άνεμοι εξέγερσης

 

Ένας άνεμος εξέγερσης φυσά. Φυσώντας από τη Γαλλία και περνώντας πάνω από τις Άλπεις.

Είναι πολλά αυτά διαχωρίζουν την εξέγερση στα προάστια του Παρισιού από αυτήν στην Val Di Susa στη βόρεια Ιταλία. Από τη μια, απελπισμένοι νέοι άνθρωποι χωρίς μέλλον, οπλισμένοι μόνο με το θυμό τους και χωρίς μια σαφή ταυτότητα. Γάλλοι, σύμφωνα με τα πιστοποιητικά γέννησής τους, αλλά μη αναγνωρισμένοι με αυτή τους την ιδιότητα είτε από την αστυνομία - που καθημερινά τους σταματά για να ελέγξει τα χαρτιά τους - είτε από τους διευθυντές των διαφόρων επιχειρήσεων - που δεν τους προσλαμβάνουν επειδή φαίνονται πάρα πολύ Άραβες για να τους εμπιστευθούν ακόμη και ως αχθοφόρους.

Από την άλλη, οικογένειες, δημόσιοι υπάλληλοι και αγωνιστές που προσπαθούν απελπισμένα να σταματήσουν την εισβολή των εκσκαφέων και των υψηλής ταχύτητας (high-speed) σιδηροδρόμων στην κοιλάδα τους. Οι οποίοι συνειδητοποιούν ότι, παρ’ όλη την κυβερνητική ρητορεία για συμμετοχή και τοπική αυτονομία, η άποψή τους δεν αξίζει τίποτα όταν όλες οι προτεραιότητες αποφασίζονται στο Στρασβούργο.

Η ενστικτώδης βία κάποιου που αισθάνεται ότι τον κυνηγούν και ο προσδιορισμός εκείνων που πιστεύουν ότι έχουν μια καλή ευκαιρία να αντιταχθούν στην υπεροψία εκείνων που κυβερνούν, έχουν κάτι κοινό.

Είναι η αποφασιστικότητα να μη παραδοθούν στο καθεστώς, να μην ανεχτούν άλλο ό,τι εξαπολύεται εναντίον τους από εκείνους που για χρόνια τώρα σκέφτονται μόνο το κέρδος, φορτώνοντας σε άλλους το όποιο κόστος, ανθρώπινο, οικονομικό και περιβαλλοντικό.

Δεν έχουμε ξεχάσει τις πυρκαγιές στους ξενώνες, τη φτωχή στέγαση, δεν έχουμε ξεχάσει την ανεργία και την απογοήτευση που χτυπά το Παρίσι.

Όπως ακριβώς κατανοούμε την οργή εκείνων που έχουν κάνει όλα όσα τους προτάθηκαν να κάνουν από τη γραφειοκρατία, μόνο και μόνο για να δουν τις επιθυμίες τους να συντρίβονται από μια εξωτερική εξουσία που αποφασίζει για τις δικές της προτεραιότητες και την εναπόθεση του όποιου κόστους σε μας. Το δικαίωμα να ρυθμίζει ο καθένας το χώρο του, να απαιτεί δικαίωμα λόγου, να ονειρεύεται έναν διαφορετικό κόσμο, μια διαφορετική ζωή, βασισμένη στις αρχές της αλληλεγγύης και της δικαιοσύνης: αυτό είναι που συνδέει τα γεγονότα και στις δύο πλευρές των Άλπεων. Και το πιο σημαντικό, υπάρχει ένα ταξικό στοιχείο σε κάθε αγώνα.

Βέβαια, στην περίπτωση των προαστίων του Παρισιού, αναζητείται ακόμα μια πολιτική διέξοδος καθώς αυτοί που συμμετέχουν στον εκεί αγώνα πρέπει να ξεπεράσουν την λογική της συμμορίας, που έχει δημιουργηθεί από χρόνια ανικανότητας της δεξιάς και της αριστεράς. Χρειάζονται αυτο-οργάνωση και αυτονομία για να βγουν στην επιφάνεια, έτσι ώστε να μπορούν να επιτύχουν μια πολιτική δράση σε επίπεδο βάσης που να μπορεί να αναβαθμίσει τον κοινωνικό ιστό και να εξασφαλίσει την ανακατανομή του κοινωνικού πλούτου και την ισότητα δικαιωμάτων.

Στις κοιλάδες του Piedmont, επικρατεί μια μεγαλύτερη συνειδητοποίηση της εχθρικής φύσης των κεντρικών και περιφερειακών κυβερνήσεων και επίσης του γεγονότος ότι το σχέδιο διευκόλυνσης της μετακίνησης των λίγων θέτει τη ζωή, τις θέσεις εργασίας και τη γη των πολλών σε μεγάλο κίνδυνο.

Είναι ένας συνασπισμός με ένα πολύ ευρύτερο φάσμα συμμετοχής, που συγκροτήθηκε κατά τη διάρκεια μιας μακρύτερης χρονικής περιόδου από ό,τι στο Παρίσι και, χάρη επίσης και στη συμμετοχή πολλών αναρχικών και ελευθεριακών αγωνιστών, μεταβλήθηκε βαθμιαία σε μαζικό κίνημα.

Τα σύνορα δεν καθορίζονται από μια γραμμή σε έναν χάρτη ή από τα βουνά. Τα σύνορα είναι εξουσία, η διαχείριση της οποίας γίνεται εξ ονόματος οικονομικών συμφερόντων και η οποία επιδιώκει να αναχαιτίσει και να εμποδίσει αυτήν την εγγενή εξέγερση εναντίον της κυριαρχίας και της κατάχρησης εξουσίας.

Ελπίζουμε ότι η συμμετοχή των ανθρώπων (όχι των θεσμών) και της επεκτεινόμενης αλληλεγγύης που προσελκύουν αυτοί οι αγώνες, θα βάλει τη βάση για νέες μορφές αυτονομίας που μπορούν να αποτελέσουν σοβαρή εναλλαγή τα σχέδια του κεφαλαίου.


Άρθρο από το τεύχος Νοέμβρη 2005 του εντύπου της Federazione dei Comunisti Anarchisi (FdCA – Ομοσπονδία Κομμουνιστών Αναρχικών) της Ιταλίας «Alternativa Libertaria» («Ελευθεριακή Εναλλαγή»). Μετάφραση «Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης», Μελβούρνη, 18 Νοέμβρη 2005.