Απεργίες χωρίς αυταπάτες
Ανοικοδομώντας την ενότητα της εργατικής τάξης
Ανακοίνωση της FdCA
Τέσσερις απεργίες με παράλληλες εθνικές και περιφερειακές διαδηλώσεις σε 10 ημέρες. Ένα φθινόπωρο γεμάτο οργή. Άρχισε στις 26 Οκτώβρη με τους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα, κατόπιν ήρθε η σειρά του τομέα της εκπαίδευσης στις 27 Οκτώβρη. Οι πρώτοι απαιτούσαν μια ευπρεπή σύμβαση, ενώ και οι δύο τομείς απαιτούσαν περισσότερους πόρους από τον προϋπολογισμό του 2008 για τους μισθούς τους.
Αρκετά εκατομμύρια εργαζόμενοι μένουν όλο και περισσότερο ανυπεράσπιστοι όσον αφορά την εργασία και τους μισθούς τους, καθώς η διαδικασία ανανέωσης των συμβάσεων (και οι αυξήσεις των μισθών τους) διαρκούν για πάνω από δύο ή ακόμα και τρία χρόνια, οι οποίοι βλέπουν συνεχώς μια «κανονική» μείωση του μισθού τους και τη (μη-συντάξιμη) παραγωγικότητά τους συνδεμένη με «έξτρα» αυξήσεις και οι οποίοι εργάζονται δίπλα-δίπλα με εκατοντάδες χιλιάδες επισφαλείς (precarious) εργαζόμενους, εξωτερικευμένους ή συνάδελφούς τους που είναι θύματα των ιδιωτικοποιήσεων που χτυπούν τους εργαζομένους και τους πολίτες (τους αποκαλούμενους καταναλωτές) με τον ίδιο τρόπο.
Για μια ακόμη φορά ήταν ο θυμός των εργαζομένων που άναψε την απεργία και όχι μια οποιαδήποτε σκληροπυρηνική θέση των συνηθισμένων συνδικάτων CGIL, CISL και UIL. Βέβαια, αυτοί δεν είχαν καμία σοβαρή αντίρρηση για την απεργία δεδομένου ότι τίποτα δεν βρισκόταν σε κίνδυνο: δεν υπήρξε καμία πραγματική πιθανότητα της κυβέρνησης να καταρρεύσει (παρά τις απειλές στις ημέρες προς το δημοψήφισμα των εργαζομένων στις 23 Ιούλη) ούτε οποιοσδήποτε πραγματικός κίνδυνος κατάρρευσης των διαπραγματεύσεων μεταξύ κυβέρνησης και συνδικάτων.
Στις 30 Οκτώβρη ήταν η σειρά των μεταλλουργών να κατέλθουν σε πανεθνική απεργία με αίτημα βελτιωμένη εθνική σύμβαση εργασίας. Αυτός είναι ένας τομέας που στην ψηφοφορία της 23 Ιούλη ήταν από τους έντονα μαχητικούς τομείς για την υπερψήφιση του «Όχι», ο τομέας εκείνος που έχει επηρεαστεί περισσότερο από την αντισυνδικαλιστική καταστολή στα εργοστάσια, ο τομέας που αντιπροσωπεύθηκε από την ένωση FIOM που είναι περισσότερο αφοσιωμένη στον αγώνα της πρόσφατα. Ο κλάδος αυτός αντιμετώπισε τα θριαμβευτικά και αλαζονικά αφεντικά που καθοδηγούνται από την ομοσπονδία των βιομηχάνων Confindustria, η οποία είναι πρόθυμη να αγωνιστεί για να ικανοποιηθούν όλες της οι αξιώσεις: από τον πλήρη έλεγχο μέσω ενός ευέλικτου εργάσιμου ωραρίου μέχρι την πλήρη μεταρρύθμιση της διαδικασίας των διαπραγματεύσεων (μεταξύ εργατών και εργοδοσίας). Και οι μισθοί είναι, φυσικά, μια επακόλουθη μεταβλητή. Η επιτυχία αυτής της απεργίας δεν μπορεί να ενισχύσει τη θέση των εργαζομένων όσον αφορά τις διαπραγματεύσεις, αλλά ας μην αφήσουμε να υπάρξουν αυταπάτες: η διαχείριση εκ μέρους των συνηθισμένων συνδικάτων θα επιτευχθεί μόνο μετά από τεράστια πίεση από εργοδότες και κυβέρνηση.
Στις 9 Νοεμβρίου, οι συνδικαλιστικές οργανώσεις βάσης απήργησαν, επηρεάζοντας όλους τους τομείς. Στα πλαίσια της απεργίας διοργανώθηκαν πολλές περιφερειακές διαδηλώσεις, μέσω των κοινών προσπαθειών διαφόρων συνδικάτων, εξασφαλίζοντας την επιτυχία αυτής της ημέρας αποχής από την εργασία. Εντούτοις, για άλλη μια φορά, ο εναλλακτικός συνδικαλισμός της Ιταλίας ήταν ανίκανος να επιτύχει μια σφαιρική προσέγγιση του όλου ζητήματος που απαιτείται εάν πρόκειται να προωθηθεί μια οποιαδήποτε σοβαρή πρόκληση στη συνεργασία με τα φιλικά προσκείμενα συνδικάτα.
Πρέπει να εξασφαλίσουμε το ότι η κινητοποίηση θα περιλαμβάνει όλες εκείνες τις δυνάμεις σε κάθε εργασιακό χώρο, αρχίζοντας από εκείνα τα εργοστάσια και εργασιακούς χώρους που ψήφισαν συντριπτικά «Όχι» στο πρόσφατο δημοψήφισμα στις 23η Ιουλίου.
Η διαγραφόμενη διαφωνία στην πορεία των διαπραγματεύσεων στην Ιταλία, όσον αφορά τη δομή και την ευελιξία του μισθολογίου που συνδέεται με την παραγωγικότητα η οποία παράγει μια ολοένα αυξανόμενη επισφάλεια, απαιτεί την επανοικοδόμηση της εργατικής ενότητας καθώς και σοβαρές προσπάθειες ως μια ενωμένη εναλλακτική μορφή συνδικαλισμού, αρχίζοντας από τον εργασιακό χώρο, περνώντας στην κοινότητα, και αναπτυσσόμενη σε εθνικό επίπεδο.
Ο μισθολογικός αγώνας πρέπει να κερδηθεί εάν υπάρχει περίπτωση για μια οποιαδήποτε επίδραση στην ανακατανομή του πλούτου και εάν οι εργαζόμενοι πρόκειται να δουν οποιαδήποτε άμεση βελτίωση στις συνθήκες διαβίωσής τους. Η αύξηση των μισθών με μείωση των φόρων δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ψεύτικη αυταπάτη. Πρέπει να υπάρξει ένας εκτεταμένος και συνεχής αγώνας για καλύτερους μισθούς από όλους τους τομείς και από όλους τους εργαζομένους, είτε είναι μόνιμα είτε προσωρινά απασχολούμενοι.
Ο οίκτος που επιδεικνύεται από τον κυβερνήτη της Τράπεζας Ιταλίας είναι άχρηστος σε μας, όπως και η φιλανθρωπία της FIAT (Αναφερόμαστε εδώ στη δήλωση του κυβερνήτη της Banca d’Italia Mario Draghi ότι οι μισθοί ήταν αρκετά χαμηλοί καθώς και στην πρόσφατη απόφαση της FIAT να δώσει αύξηση 30 ευρώ στους εργαζόμενους ως αποτέλεσμα των αυξανόμενων κερδών της επιχείρησης τα τελευταία χρόνια). Μια άθλια αμειβόμενη εργατική τάξη είναι μια τάξη που έχει χάσει την αυτονομία της και αποτελεί εύκολο θύμα εκβιασμού και διαίρεσης.
Για σοβαρές αυξήσεις μισθών σε όλους τους τομείς, για συνδικαλιστικές ελευθερίες και δικαιώματα, για την ελευθερία μας να ζήσουμε στο ρυθμό που επιλέγουμε.
Για την ενότητα όλων των εργατών!
29 October 2007
FEDERAZIONE DEI COMUNISTI ANARCHICI
Ομοσπονδία Κομμουνιστών Αναρχικών
* Δημοσιεύτηκε στο A-Infos. Ελληνική μετάφραση «ούτε θεός-ούτε αφέντης», 10 Νοέμβρη 2007.