Από το κυνήγι του Νότιου στο κυνήγι του Ρουμάνου

 

Ανακοίνωση της FdCA

Όχι πάρα πολύ καιρό πριν ήταν αρκετό για κάποιον να είναι «terrone» (βρισιά για κάποιον που προερχόταν από τον φτωχό αγροτικό νότο της Ιταλίας), γιατί οι προερχόμενοι από εκεί χαρακτηρίζονταν αμέσως ως μαφιόζοι, βίαιης φύσης και κατώτεροι από την… καθαρή φυλή της βόρειας Ιταλίας. Τι κι αν βρέθηκαν «στο λάθος μέρος» ψάχνοντας για εργασία στον Βορρά ή έχοντας δυσκολία να βρουν κάπου για να μείνουν ή να εργαστούν, θα μπορούσαν εύκολα να σταλούν πίσω στις πόλεις τους με τη βοήθεια μιας διαταγής απέλασης.

Σήμερα, πολλά από τα παιδιά και τα εγγόνια εκείνων των «terrone», που κατόρθωσαν πραγματικά να βρουν εργασία στον Βορρά, τα έχουν ξεχάσει όλα αυτά, εξαιτίας, επίσης, της επιρροής της εξουσίας πάνω τους, που τώρα ευτυχώς ξεσπούν στους νεοαφιχθέντες, ειδικά εκείνους από τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, παρά το γεγονός ότι πολλές απ’ αυτές τις χώρες είναι τώρα μέλη της ίδιας Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και όσο σκληρότερο είναι γι’ αυτούς να τα φέρουν βόλτα με τους ασήμαντους μισθούς που παίρνουν κάθε μήνα τόσο μεγαλύτερη είναι η πιθανότητα ν’ αρχίσουν οι άνθρωποι να σκέφτονται για τις τεράστιες οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες που υπάρχουν και τόσο μεγαλύτερη είναι η ανάγκη να βρεθεί ένας αποδιοπομπαίος τράγος.

Και κάθε φορά που επέρχεται μια οικονομική κρίση και επιρρίπτει τα τεράστια οικονομικά κοινωνικά προβλήματά της στο λαό, όλο και κάποια νέα ομάδα «terrone» θα βρεθεί που θα κατηγορείται για τα προβλήματα αυτά. Φυσικά, οι Fini (σ.τ.μ.: ο γνωστός φασίστας πολιτικός στην Ιταλία) και οι συντροφιά του, είναι ευτυχείς να ρίξουν λάδι στη φωτιά της όλης κατάστασης, αλλά έπειτα είναι φασίστες (αν και αυτές τις μέρες φορούν άσπρα πουκάμισα και εφαρμοστά κοστούμια) και έτσι ο ρατσισμός που βρίσκεται στη ρίζα της ιδεολογίας τους έρχεται πάρα πολύ εύκολα στην επιφάνεια.

Αυτό που είναι σοβαρότερο αντίθετα, είναι ακριβώς αυτό που συμβαίνει στις πρόσφατες ημέρες μας, αν και εφαρμόζει τέλεια στο τρέχον πολιτικό κλίμα όπου ολόκληρο το πολιτικό κλίμα κινείται όλο και περισσότερο προς τα δεξιά. Μια γυναίκα έγινε αντικείμενο επίθεσης από έναν Ρουμάνο και είναι τώρα ετοιμοθάνατη (σ.τ.μ.: δυστυχώς, η γυναίκα αυτή πέθανε). Και η αντίδραση; Ένα κυβερνητικό διάταγμα με το οποίο εξετάζεται η πιθανότητα να απελαθούν όλοι οι Ρουμάνοι, οι καλύβες όπου διάφορες ομάδες ατόμων αγωνίζονται να επιζήσουν ισοπεδώνονται και ομάδες επαγρύπνησης περιπολούν στους δρόμους επιτιθέμενες σε αλλοδαπούς. Και τα μέτρα αυτά, τόσο ατελέσφορα και δημαγωγικά, παρουσιάζονται ως λύση σε όλα τα προβλήματα, προβλήματα που κυμαίνονται από την επιθετική φύση των κοινωνικά περιθωριακών ομάδων που παρενοχλούν τους οδηγούς στα φανάρια μέχρι την αρκετά ορατή ένδεια στους δρόμους. Σε τοπικό επίπεδο, επίσης, τόσοι πολλοί άριστοι δήμαρχοι σε όλη τη χώρα σπρώχνουν τα σκουπίδια τους κάτω από το χαλί. Με τον παροξυσμό των ΜΜΕ τρέφονται με πλαστογραφημένα ντοκουμέντα.

Μας εξαγριώνει ακόμα περισσότερο όταν σκεφτόμαστε όλες αυτές τις γυναίκες που έχουν δολοφονηθεί με βάρβαρο τρόπο κατά τη διάρκεια των τελευταίων μηνών από άνδρες, συζύγους ή φίλους, εγκλήματα που αποκαλούνται συχνά απλώς «εγκλήματα πάθους», που δεν αξίζουν δημόσιας προσβολής, θλίψης ή αποφασιστικότητας για να μην ξαναγίνουν. Είναι θύματα δεύτερης κατηγορίας επειδή δολοφονήθηκαν μέσα στις οικογένειές τους και όχι από κάποιον τρελό δολοφόνο που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως κατάλληλος αποδιοπομπαίος τράγος. Το σημαντικό δεν είναι να σκεφτεί κανείς αρκετά την αυξανόμενη ένδεια, την μη ύπαρξη κοινωνικής πολιτικής για την υποστήριξη αυτών που αντιμετωπίζουν δυσκολίες ή την υποδοχή των μεταναστών, την απουσία στεγαστικής πολιτικής, την αποσυναρμολόγηση των δημόσιων και κοινωνικών υπηρεσιών. Ο κόσμος της πολιτικής δεν θέλει πλέον να κυβερνήσει την κοινωνία εκτός μέσω μόνο της ωμής βίας, η κοινωνία των πολιτών έχει ενδώσει πλέον στην απλοϊκή εξίσωση ξένοι = εγκληματίες. Έτσι, τι να κάνουμε με τους φασίστες που επιτέθηκαν σε μερικούς Ρουμάνους; Να τους αποβάλλουμε από την Ιταλία ή από την Ευρωπαϊκή Ένωση; Να αφαιρέσουμε την υπηκοότητά τους; Ή υποτίθεται ότι πρέπει να τους θεωρήσουμε λυτρωτές της πατρικής γης της Ιταλίας;

Το πρόβλημα είναι ότι το κάλεσμα σε ένα κυνήγι μαγισσών στοχεύει στους εργαζομένους της χώρας, οι οποίοι έχουν άλλες ανησυχίες. Πόσα πραγματικά προβλήματα βρίσκονται κρυμμένα πίσω από το πρόβλημα της ασφάλειας, ως αποτέλεσμα της κυβερνητικής επιθυμίας να μετατραπεί η κοινωνία σε ενιαίο, σιωπηλό, μετανοημένο κοπάδι; Το αυξανόμενο κόστος ζωής, οι εργασιακές συμβάσεις που δεν εφαρμόζονται, η αυξανόμενη ανασφάλεια, οι όλο και περισσότερες υπηρεσίες που ιδιωτικοποιούνται και η όλο και ακριβότερη και λιγότερο αποδοτική, αυξανόμενη υποχρέωση και, συνεπώς, μεγαλύτερη δυνατότητα να γίνει η κοινωνία αντικείμενο εκβιασμού, ο περισσότερος κοινωνικός έλεγχος. Περισσότερος φόβος. Ο φόβος για το μέλλον. Ο φόβος για τον τσαντάκια. Ο φόβος για καθέναν διαφορετικό.

Χωρίς καμία αμφιβολία, πρέπει να έχουμε τις ασφαλέστερες πόλεις, πρέπει να υπάρξει λιγότερη ένδεια στις πόλεις. Πρέπει να είναι πόλεις όπου υπάρχουν τα χρήματα για να παρέχουν σπίτια σ’ εκείνους που δεν έχουν, όπου η επένδυση στον πολιτισμό να περιλαμβάνει τον διάλογο μεταξύ των πολιτισμών και της διευκόλυνσης της ολοκλήρωσης στα σχολεία και όχι νυχτερινά φεστιβάλ «Λευκής Νύχτας» ή υπαίθριες επιδείξεις μόδας, όπου κανένας δεν θα είναι παράνομος και ο καθένας θα μπορεί να εργαστεί νόμιμα και να μην υποβάλλεται σε εκβιασμό, όπου η απογοήτευση να μην είναι μια ατελείωτη αλυσίδα που καταλήγει στη δολοφονία των πιο αδύνατων μελών της κοινωνίας, συνήθως γυναικών. Όχι πόλεις όπου τα παιδιά να κλωτσιούνται έξω από τις χαρτονένιες καλύβες τους ακριβώς επειδή οι άνθρωποι φοβούνται τους αλλοδαπούς.

Αλλά, για εμάς, το να έχουμε το είδος της πόλης που εμείς θέλουμε, όχι σαν αυτές που φτιάχνουν για μας, εμείς χρειάζεται να δώσουμε νέα ζωή στην ταξική πάλη, εμείς πρέπει να ενεργήσουμε έτσι ώστε να μειωθούν οι ανισότητες, έτσι ώστε να υπάρξει μια ανανεωμένη αλληλεγγύη μεταξύ άνδρα και γυναίκας, όλων των εθνικοτήτων. Ο καθένας πρέπει να γνωρίζει τα όρια αυτής της κοινωνίας, μιας κοινωνίας όπου ο πλούτος των λίγων και η εκμετάλλευση σε βάρος των πολλών συνεχίζουν να αναπτύσσονται και όπου η βία κατά των γυναικών είναι μόνιμο σκηνικό.

Ενάντια στο ρατσισμό, τη σεξιστική πολιτική και η αυξανόμενη αστυνομοκρατία.

Ενότητα, αλληλεγγύη, ταξικός και φεμινιστικός αγώνας!

6 November 2007 

FEDERAZIONE DEI COMUNISTI ANARCHICI
Ομοσπονδία Κομμουνιστών Αναρχικών

* Η ανακοίνωση αυτή της FdCA εκδόθηκε για το πρόσφατο πογκρόμ εναντίον ειδικά των Ρουμάνων και άλλων μεταναστών στην Ιταλία με αφορμή πρόσφατη επίθεση Ρουμάνου μετανάστη σε γυναίκα. Δημοσιεύτηκε σε www.anarkismo.net και www.ainfos.ca Ελληνική μετάφραση «ούτε θεός-ούτε αφέντης», 9 Νοέμβρη 2007.