Εγκατάλειψη του βόρβορου των εκλογικών αυταπατών.
Πόλεμος και τσάκισμα της δεξιάς και του νεοφιλελευθερισμού.
Οικοδόμηση της αυτονομίας του ταξικού κινήματος.
Αυτά είναι τα στρατηγικά καθήκοντα των αναρχοκομμουνιστών.

Για τις επικείμενες ιταλικές εκλογές

Στις 9 Απρίλη 2006, η αστική αντιπροσωπευτική δημοκρατία θα γιορτάσει για μια ακόμα φορά την παραδοσιακή της ιεροτελεστία των γενικών εκλογών. Και τα δύο στρατόπεδα βρίσκονται ήδη σε αναζήτηση νομιμότητας και ψήφων. Η δεξιά τα χρειάζεται αυτά, γνωρίζοντας και η ίδια ότι η 5χρονη κυβερνητική της θητεία έφερε καταστροφή σε κάθε τομέα όπου έβαλε το χέρι της. Η κεντροαριστερά τα χρειάζεται αυτά, γνωρίζοντας την ανικανότητά της να προσφέρει κάτι το εναλλακτικό στη δεξιά και για να πιέσει το ιταλικό κεφάλαιο.

Στις 9 Απρίλη έχουν εναποτεθεί αρκετές ελπίδες σε ένα ενδεχόμενο και αρκετά αναμενόμενο κλώτσημα του Μπερλουσκόνι και της καταστροφής της συμμαχίας του.

Δεν μας ενδιαφέρει να δυσφημίσουμε ή να αρνηθούμε την ατομική ελευθερία του καθενός όσον αφορά το δικαίωμα της ψήφου. Ούτε κρατάμε μια απαραιτήτως αδιάφορη ή επαναστατική στάση για εκείνους οι οποίοι αποφασίζουν να μην ψηφίσουν σαν να ήταν έξω από κάθε επιθυμία μας να ασκήσουμε ριζική κριτική στο κοινοβουλευτικό σύστημα ή απλώς επειδή τα δύο στρατόπεδα είναι ήδη γνωστά.

Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι ότι η 9η Απρίλη δεν πρέπει να σημάνει το τέλος των διαφόρων κοινωνικών κινημάτων τα οποία έχουν δώσει ένα άλλο χρώμα στην ιταλική πολιτική σκηνή από το 2001, τα περισσότερα από τα οποία γεννήθηκαν από τα κάτω και τα οποία, σε αρκετές περιπτώσεις (κυρίως λόγω της αυτο-οργάνωσης και της αυτοδιεύθυνσής τους) παραμένουν κινήματα της βάσης σε διάφορους τομείς και αγώνες όπως αντικαπιταλιστικούς, εργατικούς και συνδικαλιστικούς, οικολογικούς και περιβαλλοντικούς, ειρηνιστικούς και αντιμιλιταριστικούς, τους αγώνες των μεταναστών, ενάντια στην κρατική καταστολή, τους γυναικείους αγώνες και τους πρόσφατους αντιθρησκευτικούς αγώνες.

Έχουν δοθεί δύσκολοι αγώνες σε δύο επίπεδα. Από τη μια, για να ξεμασκαρεφτούν οι υπο-αξίες της δεξιάς που είναι αναμεμειγμένες με τις υπο-αξίες του νεοφιλελευθερισμού (ατομικισμός, ανταγωνισμός, αλαζονεία, διαφθορά, άγνοια, αδικία, αποσταθεροποίηση της πολιτισμένης ζωής, ανάπτυξη του επισφαλούς της ατομικής ζωής…) και, από την άλλη, για την ανανέωση και πρακτική των αξιών της ελευθερίας διαμέσου της αλληλεγγύης, της ταξικής άμυνας και της χρήσης της αυτο-οργάνωσης, του αιτήματος της προστασίας των ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων του λαού, των εργατών και των μεταναστών. Αλλά έχουν τα κινήματα αυτά μέλλον;

Είμαστε σίγουροι ότι έχουν από τη στιγμή που δεν πέφτουν θύματα της αυταπάτης ότι οι εκλογές αντιπροσωπεύουν τη μόνη πιθανότητα να συμβεί κάθε είδος δομικής αλλαγής. Είμαστε σίγουροι ότι έχουν από τη στιγμή που έχουν επιτύχει να πληροφορήσουν τους ανθρώπους ότι ο καπιταλιστικός νεοφιλελευθερισμός της εποχής μας βασίζεται μόνο στο Κράτος και την κυβέρνηση. Και ότι είναι δική μας επιλογή να εργαστούμε για την πολιτική ικανότητα να εκφράσουμε την αυτο-οργάνωση και να ενωθούμε με όλους αυτούς οι οποίοι ενδιαφέρονται να εφαρμόσουν ριζοσπαστικές αλλαγές στην κοινωνία προς την αυτοδιεύθυνση και την ισότητα.

Στις 10 Απρίλη κάποιος θα ανακηρυχθεί νικητής των εκλογών. Εάν χάσει η δεξιά θα πρέπει να είμαστε ευτυχισμένοι (και γιατί όχι;). Εάν κερδίσει η κεντροαριστερά, ως… καλοί υλιστές πρέπει να στεναχωριόμαστε. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε τις κεντροαριστερές κυβερνήσεις της περιόδου 1996-2001, οι οποίες έβαλαν τις βάσεις για τις αδικίες των διαδόχων τους κεντροδεξιών κυβερνήσεων.

Αλλά, ίσως, αυτή τη φορά δεν υπάρξει τέτοια εντολή από το λαό. Από την επισφαλή εργασία στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, από τα TAV (σύστημα τραίνων υψηλής ταχύτητας) στην πυρηνική ενέργεια, από την επίθεση στη νομοθεσία για τις εκτρώσεις μέχρι την τεχνολογία τύπου IVF (εξωσωματική γονιμοποίηση), από τα στρατεύματα στο Αφγανιστάν σε αυτά στο Ιράκ, από το νέο μεταναστευτικό νόμο Bossi-Fini μέχρι τα κέντρα κράτησης μεταναστών, όλα αυτά είναι ανοιχτές πληγές στα δικαιώματά μας που είναι ακόμα ορατές, που αφήνουν ανάλογα αισθήματα και απαξίωση στις Ιταλούς και μετανάστες εργάτες και αυτή τη φορά (ίσως) δεν υπάρξει κάποιο κόμμα, συνδικάτο ή Εκκλησία που να δώσει το σύνθημα για σφίξιμο περαιτέρω της ζώνης, ίσως δεν υπάρξει κοινωνική ειρήνη ή συνασπισμός ώστε να κρατηθεί ο λαός σε πειθαρχία.

Και με το χαρακτηριστικό μας τρόπο άσκησης της πολιτικής, από τα κάτω και συλλογικά, διαμέσου συνελεύσεων και αυτοδιεύθυνσης, αναρχικά και κομμουνιστικά, θα συνεχίσουμε τον αγώνα μας και πριν και μετά τις 9 Απρίλη, κάνοντας ό,τι καλύτερο μπορούμε ώστε να εξασφαλίσουμε το γεγονός ότι μπορεί να δημιουργηθεί, οργανωθεί και αγωνιστεί μια μαζική, κινητική κοινωνική αντιπολίτευση για μια κομμουνιστική και ελευθεριακή εναλλαγή.

Κρεμόνα, 15 Γενάρη 2006 

Το συμβούλιο των εκπροσώπων
FEDERAZIONE DEI COMUNISTI ANARCHICI
Ομοσπονδία Κομμουνιστών Αναρχικών

* Δημοσιεύτηκε στο anarkismo.net και στο A-Infos. Μετάφραση «Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης», Μελβούρνη 27/3/2006.