Τα δύο αφεντικά
Τώρα που το ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ο στατιστικός δείκτης του πλούτου μιας χώρας) έχει πέσει κάτω από το μηδέν (στην Ιταλία -0,5% στο πρώτο τρίμηνο του 2005) και η βιομηχανική παραγωγικότητα έχει, επίσης, πέσει κατά 2,2% (σύμφωνα με τις στατιστικές για τον Μάρτιο του 2005), έχουμε ήδη αρχίσει να βλέπουμε έναν νέο βομβαρδισμό στα MME, λέγοντάς μας ότι έχουμε περιέλθει σε οικονομική ύφεση, ότι η χώρα βρίσκεται εν μέσω κρίσης και ότι πρέπει να ληφθούν αυστηρά μέτρα ώστε να διορθωθεί η κατάσταση.
Όλη αυτή η «φασαρία», για την οποία μας ενημερώνουν σοβαρά το κράτος και η ομοσπονδία των εργοδοτών (Confindustria), γίνεται ουσιαστικά για να ανακοπεί το εργατικό κίνημα στην Ιταλία.
Μετά από τέσσερα χρόνια κεντροδεξιάς διακυβέρνησης, με μια ατέρμονη σειρά παροχών που ως μόνο αποτέλεσμα έχουν είναι η αύξηση του καπιταλιστικού κέρδους και η περικοπή των μισθών των εργαζομένων και της κοινωνικής προστασίας, μας παρουσιάζουν τώρα (στο τέλος περίπου της θητείας αυτής της κυβέρνησης) ένα παράξενο SOS για να σωθεί η χώρα. Και τι έκπληξη, έκπληξη... όπως πάντα, οι δαπάνες της κρίσης είναι πιθανόν να βαρύνουν τους ώμους των εργαζόμενων τάξεων.
Οι λύσεις που έχουν προταθεί φέρουν την ξεκάθαρη σφραγίδα εκείνων που βρίσκονται στην εξουσία: · οι φορολογικές περικοπές για τις επιχειρήσεις θα παράγουν μόνο περισσότερα κέρδη γι’ αυτές και δεν πρόκειται να δημιουργηθεί ούτε μια νέα θέση εργασίας · οι φορολογικές περικοπές για τους πολίτες θα έχουν ως αποτέλεσμα μόνο τις περικοπές των κοινωνικών υπηρεσιών, που σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι θα πρέπει να πληρώνουν περισσότερα για τις εθνικές και τοπικές υπηρεσίες από την τσέπη τους · οι αυξήσεις μισθών που το κράτος και η Confindustria σκοπεύουν να χορηγήσουν στους εργαζομένους του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα (κατά μέσον όρο ένα πρόσθετο ποσόν 97.75 ευρώ το μήνα για το δημόσιο τομέα) είναι αρκετά κάτω από τα ποσοστά προγραμματισμένου πληθωρισμού, κάτι που είναι τόσο αγαπητό στο σύστημα της «κοινωνικής συνεργασίας» και «της μετα-συνεργασίας» · μαζί με αυτές τις ανεπαρκείς προτάσεις για τους μισθούς, το κράτος σκοπεύει γενναιόδωρα να αναθέσει στους εργαζομένους του δημόσιου τομέα τη χρηματοδότηση των συνταξιοδοτικών τους κεφαλαίων, σαν να μην είχαν αυτά χρηματοδοτηθεί ήδη από τις συνεισφορές κοινωνικής ασφάλισης των εργαζομένων · οι απαιτήσεις των εργαζομένων του βιομηχανικού τομέα έχουν ικανοποιηθεί από την Confindustria, αλλά με μπλοκάρισμα των συμφωνιών των εταιριών και απορρόφηση της πληρωμής παραγωγικότητας μέσα στις δαπάνες της συντηρούμενης παραγωγής και έτσι... εργασίες. Προσφέρουν μεν πακέτα αποζημιώσεων (στη FIAT), αλλά τα κέρδη συνεχίζουν ακόμα να αυξάνονται...
· Αντιμέτωπη με αυτήν την επίθεση, η ταξική συνεργασία ης CISL (1) (το «Σύμφωνο για την Ιταλία», αποδείχθηκε τώρα μια έξυπνη κίνηση!) αρχίζει να ταλαντεύεται, ενώ η συγχορδία Montezemolo (2) - CGIL (3) που είδαμε τον περασμένο μήνα, αρχίζει να παίζει λάθος χορδές, επίσης. Η μεγαλύτερη από ποτέ επιχείρηση να αποσπασθούν χρήματα από τις τσέπες των εργαζομένων έχει ήδη αρχίσει: χαμηλότεροι μισθοί-περισσότερα συνταξιοδοτικά κεφάλαια, χαμηλότεροι μισθοί-περισσότερη παραγωγικότητα!!
Διάφορες απεργίες έχουν ήδη εξαγγελθεί σε διάφορους τομείς και οι ιταλοί εργαζόμενοι θα καταδείξουν πάλι τη γενναιοδωρία τους όσον αφορά τους αγώνες, αλλά αυτή τη στιγμή είναι απολύτως ουσιαστικό να δημιουργηθεί ενότητα των αιτημάτων, ενότητα του αγώνα, ενότητα των εργαζομένων. Πρέπει να δημιουργήσουμε την ταξική αυτονομία με την επιμονή στα αιτήματά μας και να επανακτήσουμε την ελευθερία της απεργίας και των συνδικαλιστικών μας ελευθεριών. Μην ξεχνάμε τους αγώνες του 2004, στους τομείς των μεταφορών τομέα των μεταφορών και της εκπαίδευσης και στη FIAT.
Είναι ώρα, επίσης, αυτά τα συνδικάτα που θέλουν να υποστηρίξουν την αυτονομία των εργαζομένων και την ανάπτυξη της εργατικής δυναμικής στο οργανωμένο επίπεδο βάσης του εργασιακού χώρου και της κοινωνίας, να καταβάλουν προσπάθειες προς την ενότητα. Έτσι, μπορούμε να αναγγείλουμε σε όλο τον κόσμο ότι ο αγώνας μας θα είναι μακροχρόνιος, πολύ πιο μακροχρόνιος απ’ ό,τι η ζωή της κυβέρνησης Μπερλουσκόνι και θα ξεπεράσει οποιαδήποτε εφήμερη χαρά από την οποία μπορεί να ωφεληθεί ο κεντροαριστερός συνασπισμός.
Επίσης, κάθε αγώνας που δεν περιλαμβάνει το αίτημα των εργαζομένων με προσωρινές συμβάσεις για μόνιμες συμβάσεις, στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, δεν πρόκειται να οδηγήσει πουθενά. Δεν θα θεραπεύσει την αφόρητη διάσπαση των εργαζομένων σε δύο στρατόπεδα: εργαζόμενοι πρώτης τάξεως και εργαζόμενοι χωρίς δικαιώματα.
14 Μαΐου 2005FEDERAZIONE DEI COMUNISTI ANARCHICI
Ομοσπονδία Κομμουνιστών Αναρχικών
Σημειώσεις:
1) Η CISL είναι η δεύτερη μεγαλύτερη εργατική ομοσπονδία της Ιταλίας,
2) Ο Montezemolo είναι ο επικεφαλής της Confindustria,
3) Η CGIL είναι η μεγαλύτερη εργατική ομοσπονδία της Ιταλίας.